اثربخشی روان درمانی انتقال محور بر کنش تأملی و کاهش نشانه شناختی بیماران مبتلا به اختلال شخصیت مرزی

  مقدمه: پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی روان­درمانی انتقال­محور بر کنش تأملی و کاهش نشانه­ شناختی در مراجعانِ مبتلا به اختلال شخصیت مرزی صورت گرفت. روش: هدف پژوهش، کاربردی و طرح آن نیمه­آزمایشی، از نوع A-B-A بود. ازمیان مراجعانِ دارای اختلال شخصیت مرزی که به بیمارستان ابن­سینا­ شهر مشهد رجوع کردند، 3 نفر به­روش نمونه­گیری در دسترس انتخاب شدند و به مدت یک­سال تحت روان­درمانی انتقال­محور قرار گرفتند. داده­ها در سه مرحله­ی خط­پایه، درمان و پیگیری طی 15 ماه، بااستفاده­از پرسشنامه­های کنش تأملی و پرسشنامه صفت اسکیزوئیدی (نسخه­ی B) جمع­آوری شد. برای تحلیل نتایج از شاخص­های تحلیل دیداری، درصد بهبودی، اندازه اثر و تغییر پایا استفاده شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که در مراحل درمان و پیگیری، نمره­ی کلی کنش تأملی، افزایش و نشانه­های مرزی، کاهش معنادار داشت. شاخصِ اطمینانِ کنش تأملی، افزایشِ معنادار نشان داد، حال­آنکه شاخصِ عدم­اطمینان، تغییر معناداری نداشت. بعلاوه، شاخص­های تحلیل بیانگرِ کاهش معنادارِ ناامیدی و تکانش­گری بودند، منتها این تغییر برای نشانه­ی تجزیه ­و­ پارانویا مشاهده نشد. نتیجه‌گیری: روان­درمانی انتقال­محور می تواند در مدت زمان یک­سال موجب افزایش کنش تأملی و تغییرات ساختاری و نشانه­ شناختی مهم در بیماران مرزی شود. پژوهش­های بیشتر درخصوصِ ابعاد ژرف­تر درمان نیاز است.